Dlaczego lepiej trzymać się z dala od emocjonalnych bazyliszków? O typie osobowości, który mógłby w swoim wnętrzu kisić kapustę, najadaniu się zapachem mydła i wymiataniu problemów spod dywanu. To jedyna taka książka o poznawaniu siebie.
Praktyka uważności skoncentrowana na oddechu, medytacja, ćwiczenia oddechowe, bieganie czy masaż przynoszą wiele dobrego zestresowanej duszyczce. Ale mają jedną poważną wadę. Trudno je zastosować tu i teraz. Gdy masz wystąpić przed salą pełną ludzi nie powiesz - przepraszam, poproszę jeszcze chwilkę na masaż plecków.
Jaki wpływ na nasze dorosłe związki ma to, czy mama bujała nas i przytulała tyle, ile potrzebowaliśmy? Dlaczego niektórzy złoszczą się i opieprzają tych, za którymi tęsknili, a inni woleliby mieszkać osobno i spotykać się tylko od czasu do czasu na przytulaski? No i co ma z tym wspólnego Kraken i kortyzol?
O różowych okularach, najśmieszniejszych żartach świata i o tym, jak ona pięknie chodzi. Czyli - jak idealizujemy partnerów i co nam to daje dobrego, a co złego? Kiedy to idealizowanie robi nam krecią robotę?
Dlaczego niektórzy zachowują się tak, jakby chcieli trzymać swojego partnera na złotym łańcuchu i stać przy nim z miotłą, żeby przekurzać wszelkich rywali czy rywalki? Dlaczego on wścieka się, że ona śmiała się z żartów innego faceta, a ona, że on tylko spojrzał na inną?
O boa dąsicielu, chomikach, papużkach i skrzyżowaniach wrednych kocurów z kaczkami, po których wszystko spływa. Czyli jak konstruktywnie i destruktywnie reagujemy na problemy w związku i wynikające z nich niezadowolenie?
Co przynosi zdrada i o czym może nam powiedzieć? Co można wyciągnąć z tego, że ktoś nie trafił do swojego, tylko obcego łóżka? Co z tym zrobić i jak wyjść ze zdrady mocniejszym?
Co ma zdrada do potrzeby bycia zauważonym i czucia się wyjątkowym? Dlaczego zdradzamy? Kto jest podatny na zdradę i co można zrobić, żeby jej uniknąć?
O składnikach miłości, fazach, przez które przechodzą związki, jak nie eksplodować po czterdziestce i co pomaga stworzyć dobry związek?
Czy ponarzekanie sobie przynosi ulgę? Co ma szczęście do podglądania trzmieli i rozwiązywania problemów? Czy ogólnie jesteśmy raczej szczęśliwymi ludźmi, czy skwaszonymi Kermitami?
O tym co ma wojna polsko-bolszewicka do problemów w łóżku, o losie, który czasem bywa suką, ciężarach przystosowań i dlaczego "córeczki" szukają “tatusiów”.
Nikt nie uczy nas jak być przy osobie, która właśnie doznała potężnej straty. Co powiedzieć, czego nie mówić. Jak “unieść” jej i swoje emocje. W efekcie często zachowujemy się nieporadnie i mówimy głupie rzeczy.
Czy bez dziesięciorga przykazań brakowałoby nam kompasu moralnego? Czy ludzie niewierzący są niemoralni? I co mają z tym wszystkim wspólnego małpy, wilki i inne żyjące stadnie zwierzęta?
