“Czuję, że po nim nie będzie już niczego. Byłam na 100% pewna, że to ten jedyny, że jesteśmy sobie przeznaczeni”. Jest XXI wiek i niby już wiadomo, że nie ma czegoś takiego jak druga połowa, znakomicie dopasowana właśnie do nas. A jednak, gdy porozmawia się ze złamanymi sercami, to okazuje się, że jednak nie wiadomo.
Nie pamiętam zbyt wielu piosenek z dzieciństwa. Ale kilka z nich przykleiło się mocno do mojej głowy. Kiedyś były trochę śmieszne, trochę niezrozumiałe, abstrakcyjne. Dziś, gdy je sobie nucę widzę w nich drugie dno. Zwłaszcza te o mamach, które błądzą myślami daleko, chodzą zadumane i płaczą o poranku.
Napisanie i samodzielne wydanie książki było wielowymiarowe. Bo poza samą kwestią stworzenia tekstu musiałam w sobie przełamać całą masę przekonań, które wiązały się z podstawianiem sobie samej nogi.
Dlaczego jedni się czają, inni robią zanim pomyślą, kolejni nie zrobią choć wymyślili pięćsetną wspaniałą rzecz, a jeszcze inni grzęzną w szczegółach do piątego miejsca po przecinku? I dlaczego porady jednych są do kitu dla innych?
Dlaczego robimy to, co robimy? Z powodu instynktów, nieświadomych popędów, za nagrody z czystej ciekawości czy porywu serca?
O podchodzeniu do pracy zdalnej jak do jeża, przełomach, wychodzeniu z kolein, lekarzach online, dopuszczaniu do głosu nieśmiałych i technologii, o którą musieliśmy się potknąć.
O nadwydajnych mentalnie i normalnie myślących, naginaniu rzeczywistości i efekcie horoskopowym, który tłumaczy dlaczego niemal każdy, kto przeczyta "Jak mniej myśleć" odnajdzie w tej książce siebie.
O wskaźniku śmiertelności, heheszkach, papierze toaletowym i beztroskich wakacjach, o liczbach, których warto posłuchać, gdy mówią.
Wiecie jak to jest być przywiązanym za rajstopki do poręczy schodów? Ja wiem. Mam starsze rodzeństwo. Moja siostra z kolei doskonale wie jak to jest, gdy ktoś podkabluje, że nosi w torebce paczkę fajek. Miała młodszą siostrzyczkę, która aż się paliła by "wypucować" ją rodzicom.
O czepianiu się o pierdoły, myleniu prawej z lewą, udowadnianiu, że nie jest się wielbłądem, niezgodzie na słabszą płeć, kawałku mięska, który Freud powinien sobie wsadzić w ucho i wielu innych kwestiach, które stały na drodze do tego, bym mogła nosić rozpuszczone włosy.
